Cebulica syberyjska (Scilla siberica) i cebulica hiszpańska (Scilla campanulata) z rodziny hiacyntowatych (Hyacinthaceae) są roślinami cebulowymi zimującymi w gruncie. Pierwsza pochodzi z rejonów Azji Mniejszej, południowej Rosji i Bałkanów, druga z Afryki Północnej i Półwyspu Iberyjskiego.Ich uprawa nie sprawia większych trudności, a kwiaty są ozdobą ogrodów budzących się do życia po zimowym śnie.

Cebulica syberyjska

Cebulica syberyjska jest niską byliną, dorastającą do 10-20 cm wysokości, a termin jej kwitnienia zbiega się z kwitnieniem krokusów i pierwiosnków. Pierwsze kwiaty pojawiają się w marcu i przy sprzyjającej pogodzie utrzymują się na roślinie do połowy kwietnia. Dzwonkowate w kształcie, drobne, zwisające, niebieskie kwiaty zebrane są po 2-3, a czasami po 5 na szczytach pędów kwiatowych w groniaste kwiatostany. Wyhodowane odmiany mogą mieć kwiaty barwy białej lub różowej. Równocześnie z pędami kwiatowymi, których roślina wykształca od 1 do 3, rozwijają się liście. Z każdej cebuli wyrastają też 3-4 liście odziomkowe – grube i mięsiste, podłużno lancetowate o szerokości około 1 cm i długości 20 cm, na końcach lekko zaostrzone. Po przekwitnięciu kwiatów utrzymują się jeszcze przez jakiś czas, by w czerwcu zaschnąć i zaniknąć, tym samym zakończyć wegetację. W czasie późnej wiosny i latem w cebulach gromadzone są materiały zapasowe, potrzebne do wydania kwiatów w roku następnym.

Wymagania cebulicy nie są zbyt wygórowane i ograniczają się głównie do odpowiedniej gleby, która powinna być żyzna, przepuszczalna, próchniczna i lekko wilgotna o odczynie zbliżonym do obojętnego. Najlepiej rośnie na stanowisku słonecznym lub w półcieniu. Nadaje się do uprawy w ogrodach skalnych, na rabatach, na trawnikach, w ogrodach japońskich oraz na wrzosowiskach. Najatrakcyjniej cebulice wyglądają posadzone w grupach, mogą być też sadzone pod drzewami i krzewami liściastymi, a ich ścięte kwiaty pięknie wyglądają w małych wiosennych bukietach. Cebulica syberyjska jest całkowicie mrozoodporna.

Cebule mateczne i oddzielone od nich cebule przybyszowe tej byliny wysadza się do gruntu pod koniec sierpnia lub na początku września na głębokość odpowiadającą trzem wysokościom cebuli. Można też spróbować rozmnażać cebulicę generatywnie poprzez wysiew nasion wprost do gruntu, jednakże rośliny takie zakwitają najwcześniej po trzech latach. Przed nadejściem zimy miejsca, w który zostały wysiane nasiona należy ściółkować.

Cebulica hiszpańska

Cebulica hiszpańska zakwita nieco później, bo na przełomie kwietnia i maja, a jej kwiaty mają kolor różowy i na jednym pędzie kwiatowym wyrasta ich nawet kilkanaście. Liście u tego gatunku są także lancetowate, ale dłuższe (około 30 cm). Preferuje lekkie, przewiewne, żyzne, próchniczne dobrze zdrenowane gleby o odczynie obojętnym lub lekko zasadowym.. Jest mrozoodporna, ale na zimę powinno się ją okrywać.

Cebule obu gatunków mogą być zjadane przez myszy i nornice. Podczas sadzenia dobrze jest je umieszczać w specjalnych koszykach.