Korony przewodnikowe, bezprzewodnikowe i ze skróconym przewodnikiem
W zależności od obecności przewodnika lub jego braku, korony dzielimy na trzy grupy. Niektóre gatunki lub odmiany drzew owocowych naturalnie wykształcają przewodnik. Tak jest w przypadku grusz i części śliw. Jabłonie i wiśnie przy naturalnym wzroście nie mają przewodnika.
Zaletą formowania koron z przewodnikiem jest mocna konstrukcja drzewa. Dzięki silnej osi drzewo jest w stanie udźwignąć dużą masę owoców, a gałęziom nie grozi rozerwanie i nie potrzebna jest konstrukcja podpierająca konary. Korony takie w niższych partiach są jednak niedostatecznie doświetlone, szczególnie gdy przewodnik jest wysoki, a drzewo posiada kilka pięter, a co za tym idzie, owoce nierównomiernie dojrzewają.
Korony bezprzewodnikowe przybierają zazwyczaj kształt pucharu lub kotła, przez co określa się je mianem korony pucharowej lub kotłowej. W jednym miejscu pnia wyrastają konary podobnej grubości, które słabo są do niego przytwierdzone. Duża masa owoców często jest powodem rozerwania korony bezprzewodnikowej, dlatego też podczas urodzajnych lat drzewa tak formowane wymagają podpór. Zaletą tej grupy koron jest równomierne doświetlenie i dojrzewanie owoców. Korony takie najczęściej znajdywały zastosowanie w formowaniu moreli i brzoskwini, obecnie jednak coraz częściej zastępowane są szpalerami.
W sadach towarowych dominują korony będące połączeniem tych dwóch typów koron – są to korony ze skróconym przewodnikiem. Przewodnik przycina się na wysokości 1,5 m od najniższego konaru. Tworzy on silną konstrukcję, a gałęzie mocno są do niego przytwierdzone. Utrzymuje on kilka konarów bocznych, a ich niewielka liczba gwarantuje doświetlenie owoców.