Jeżówka i rudbekia rośliny będące kwintesencją lata, zdobiące i rozświetlające nasze ogrody. Skierowane nie tylko dla zapalonych ogrodników ale również dla osób, którym nie wystarcza czasu na codzienną prace w ogrodzie. Kwiaty te są bujne, trwałe, długo kwitną i są mało wymagające w uprawie a ich zapach i wygląd dostarczą nam niewyobrażalnych doznań.
Jeżówka, roślina pochodząca z Ameryki Północnej, dzięki swym właściwościom leczniczym wykorzystywana dawniej przez Indian jako preparat na ukąszenia węży i gojenie się ran a także na ból gardła i oparzenia. Także w dzisiejszych czasach znalazła zastosowanie w farmaceutyce jako środek do produkcji leków. Swoimi różowo-pururowymi kwiatami ozdabia nasz ogród od czerwca do października. Należy do roślin łatwych w uprawie, możemy ją uprawiać z nasion wysiewanych w kwietniu wprost do gruntu lub też poprzez wiosenny podział korzeni.
Najlepiej rośnie na glebie żyznej, próchniczej, umiarkowanej w wilgoć, nie wymaga specjalnych gleb i warunków klimatycznych. Urośnie więc równie pięknie na nasłonecznionym i suchym miejscu. Dobrzej czuje się także na stanowisku płóciennym. Dobrym przedplonem pod jej uprawę są rośliny okopowe.
Jeżówka doskonale nadaje się do rabat bylinowych szczególnie w tylnich ich częściach, nasadzeń pojedynczych czy grupowych. Wykorzystywana na kwiaty cięte, pięknie prezentują się w wazonach w których potrafią utrzymać się bardzo długo. Należy do roślin astrowatych i dorasta do
Rudbekia, kwiat , który polskie ogrody zdominował od dawna i wydaje się że jest naszym rodzimym, lecz tak jak jeżówka wywodzi się z Ameryki Północnej. Swą nazwę rośliny te zawdzięczają Linneuszowi, który w ten sposób uhonorował swego nauczyciela Olafa Rudbecka. Są roślinami wieloletnimi. Lubi miejsca słoneczne, toleruje letnie upały i krótkotrwały niedobór wilgoci w glebie, chociaż lepiej rośnie w glebie umiarkowanej wilgoci i żyzności.
Ponieważ rudbekie silnie rosną i obficie kwitną, szybko zużywają składniki pokarmowe zawarte w podłożu. Dlatego będą nam wdzięczne za nawożenie. Zasilamy je 1-2-krotnie wiosną, przed kwitnieniem. Jeśli będziemy usuwać przekwitłe kwiatostany, skłonimy rudbekie do zawiązywania nowych pączków i przedłużymy ich kwitnienie. Wśród rudbekii lśniących w Polsce uprawia się odporną na mróz, odmianę Herbstsonne o żółtych, pojedynczych kwiatostanach, rozkwitających w okresie od połowie lipca do połowy września.
Pomimo iż dosyć odporne i rzadko chorujące rudbekie, osłabione suszą, potrafią źle rosnąć i słabo kwitnąć, bardzo często stając się wtedy obiektem ataku mszyc i przędziorków. Przedwczesne gubienie liści jest oznaką starości. Konieczny jest wtedy podział rośliny. Jesienią na liściach rudbekii może pojawić się białawy nalot, będący objawem obecności mączniaka rzekomego lub mączniaka prawdziwego. Porażone pędy wytnijmy i spalmy.
Jeżówka i rudbekia
