Przełom maja i czerwca to czas, kiedy w naszym ogrodzie zakwitają dwa niezwykle ozdobne pnącza – glicynia i wiciokrzew. Grona kwiatowe glicynii osiągają długość nawet 40 cm. Ozdobą tego pnącza są również liście. Dodatkową zaletą tego pnącza jest odporność na zanieczyszczenia, co sprawia, że nadaje się do uprawy w miastach.
Glicynia chińska (Wisteria sinensis) z rodziny bobowatych (Fabaceae) nazywana też wisterią lub słodlinem w stanie dzikim występuje w Azji Wschodniej, w Chinach i Japonii. Na podporach okręca się lewoskrętnie, a jej liście wyrastające na pędach skrętolegle są równie ozdobne, co kwiaty. Złożone są z 7-15 eliptycznych w kształcie listków, a swoim wyglądem przypominają liście robinii akacjowej. Liście i kwiaty pojawiają się na roślinie równocześnie, w połowie maja. Kwitnienia trwa do połowy czerwca, a niektóre odmiany powtarzają je w sierpniu (jednak wtedy jest mniej obfite). Kwiaty są pachnące, u gatunku fioletowo niebieskie, u wyhodowanych odmian mają barwę białą, różową, niebieską, lila, fioletową i fioletowo czerwoną. Ponieważ kwiaty glicynii są miododajne, przyciągają pszczoły. Owocem glicynii są strąki o długości 10-15 cm.
Odpowiednim stanowiskiem dla glicynii jest miejsce nasłonecznione lub półcień, osłonięte od wiatru i ciepłe, a gleba powinna być żyzna, próchniczna, przepuszczalna, wilgotna, bogata w wapń i fosfor. Chociaż uważana jest za roślinę mrozoodporną, jednak w pierwszych 3-4 latach po posadzeniu wymaga okrywania na zimę poprzez okręcanie matami lub słomą oraz ściółkowanie gleby wkoło pędów korą. Początkowo roczne przyrosty tego pnącza nie są duże, dopiero w piątym roku uprawy zaobserwować można przyrost od 1 do 2-3 m. Dorosły osobnik osiąga wysokość 15-20 m. Glicynia wymaga dosyć obfitego nawożenia. Co 2-3 lata powinno się rozkładać wkoło rośliny przekompostowany obornik w dawce 10 kg/m2, a od marca do sierpnia, kiedy wzrost wegetatywny i generatywny jest największy co 3-4 tygodnie wymaga nawożenia mineralnego. W czasie, kiedy pnącze nie ma liści podlewanie powinno być ograniczone, natomiast w okresie kwitnienia nie powinno doprowadzać się do przesuszenia gleby, gdyż glicynia może gubić kwiaty. Rośliny można sadzić zarówno na jesieni jak i na wiosnę. Szczególną uwagę podczas sadzenia należy zwrócić na to, aby nie uszkodzić grubych i mięsistych korzeni, gdyż wtedy wzrost pnącza może być spowolniony. Najlepiej jest wysadzać rośliny zakupione w doniczkach w sprawdzonych sklepach ogrodniczych.
Do zabiegów pielęgnacyjnych zalicza się cięcie roślin. Pierwszy raz przeprowadza się je w czwartym roku po posadzeniu i wtedy powinno być silne, w celu stymulowania wzrostu, zagęszczenia się rośliny oraz zawiązania pąków kwiatowych (jeżeli glicynia nie zakwita przez długie lata, można ją pobudzić do kwitnienia poprzez uszkodzenie korzeni – wiosną okopać roślinę szpadlem w odległości około 1,5 metra od pnia). Wcześniejsze przycinanie roślin jest niewskazane, gdyż glicynia potrzebuje czasu na regenerację i wzmocnienie. Ponieważ pąki kwiatowe zawiązują się jesienią, cięcie przeprowadza się pod koniec lata. Podczas tego zabiegu młode pędy przycina się nad czwartym – piątym liściem, natomiast pędy główne nadające kształt roślinie pozostawia się. Na wiosnę należy przeprowadzić lustrację rośliny i jeżeli zachodzi taka potrzeba ponownie wykonać zabieg cięcia – usunąć pędy zeschnięte, chore oraz te, które przemarzły. Rany powstałe na skutek cięcia powinno się zamalować gotowymi maściami ogrodniczymi lub mieszaniną farby emulsyjnej i środków chemicznych takich jak Topsin lub Funaben w odpowiednim stężeniu.
Samodzielne rozmnażanie rośliny nie jest łatwe. Nowe osobniki można uzyskać poprzez wysiew nasion, jednak kwitnienie takich roślin rozpoczyna się dopiero w dziesiątym roku po wykiełkowaniu lub może wcale nie nastąpić. Szybszym i łatwiejszym sposobem rozmnażania jest wykonywanie odkładów. Rośliny takie ukorzeniają się dosyć szybko i już po roku można je odciąć i przesadzić na miejsce stałe.
Joanna Kostrzewa