Rannik zimowy (Eranthis hyemalis) z rodziny jaskrowatych (Ranunculaceae) jest geofitem, czyli byliną posiadającą pączki odnawiające, zimującą w gruncie w postaci bulwy.Niewątpliwie jest jedną z najwcześniej zakwitających roślin, a jej żółte kwiaty i smukła postać zachwycają nas jeszcze przed rozwojem przebiśniegów. Rannik jest byliną zapomnianą, w naszych ogrodach uprawianą bardzo rzadko. Pochodzi z południowej Europy i Azji Mniejszej, szybko został rozpowszechniony prawie w całej Europie, Azji i Ameryce Północnej, a jego dzikie okazy można spotkać także w Polsce, w starych parkach i na starych cmentarzach.

Jego polska nazwa związana jest z porą kwitnienia – ranną, czyli późnozimową i wczesnowiosenną. Podobne jest tłumaczenie jego łacińskiej nazwy, która znaczy nic innego jak kwiat zimy i wiosny. Wystarczy kilka dni odwilży pod koniec lutego i spod ziemi wychyla się krótka, bo piętnastocentymetrowa, zazwyczaj zielona, rzadziej czerwonawa łodyga rannika zakończona żółtym, sześciopłatkowym kwiatem o średnicy około 3 cm. Kwiaty kwitną długo, ale są niezwykle wrażliwe na ciepło. Wzrost temperatury powyżej 10-12˚C powoduje ich szybkie przekwitanie. Tuż pod kwiatem znajduje się okółek, jakby kryza trzech ciemnozielonych liści, z których każdy jest podzielony promienisto siecznie na dwa lub trzy wąskie listki.

Dopiero po przekwitnięciu kwiatów pojawia się jeden liść asymilacyjny o długim ogonku, u nasady zaś wyrastają liście odziomkowe, które utrzymują się do czerwca, później zasychają i roślina przechodzi w stan spoczynku. Rannik jest rośliną miododajną, a miodniki znajdują się właśnie na liściach.  

W naszych warunkach klimatycznych bylina ta swobodnie zawiązuje owoce – mieszki, z dużą ilością nasion, które chętnie przenoszone są przez mrówki na duże odległości. W ten sposób dochodzi do niekontrolowanego rozmnażania roślin. Innym sposobem rozmnażania jest podział bulw. Co 3-4 lata wczesną jesienią można je wykopać z ziemi i oddzielić bulwy potomne. Należy je posadzić na miejsce stałe na głębokości 4-8 cm, zwracając uwagę na to, aby głębokość sadzenia nie była zbyt mała, bo wtedy bulwy mogą przemarzać zimą, a latem wysychać oraz zbyt duża, bo wtedy bylina nie będzie prawidłowo wzrastać.

Rannik preferuje glebę wilgotną, ale przewiewną i luźną, próchniczną, o lekko kwaśnym odczynie (pH około 5,5). Najlepiej rośnie na stanowiskach słonecznych oraz w półcieniu. Dobrze jest go sadzić pod koronami drzew i krzewów liściastych, które zrzucają liście na zimę, gdzie wczesną wiosną będzie miał duży dostęp promieni słonecznych, a opadłe jesienią liście będą chronić go przed przemarzaniem. Nadaje się także do uprawy na rabatach, skalniakach, w towarzystwie roślin wrzosowatych oraz bylin o podobnej porze kwitnienia, takich jak przebiśniegi, krokusy, zawilce, czy kosaćce.

rannik

Exif_JPEG_PICTURE