Śnieguliczka biała (Symphoricarpos albus) z rodziny przewiertniowatych (Caprifoliaceae) jest krzewem idealnie nadającym się do ogrodów wiejskich i chyba większości z nas kojarzy się właśnie z takimi miejscami. Pochodzi z Ameryki Północnej, na terenie Europy występuje niekiedy w stanie dzikim.

Walorem dekoracyjnym tego krzewu są owoce – białe, duże, gąbczaste, o dość grubej, marmurkowej skórce, jajowate lub kuliste jagody o średnicy prawie dwóch centymetrów. Pojawiają się na początku sierpnia, dojrzewają we wrześniu i październiku, a na roślinie utrzymują się prawie przez całą zimę. Owoce chętnie zjadane są przez ptaki, które przyczyniają się do rozsiewania nasion. Jagody zawierają saponiny, które są trującymi związkami, dlatego też nie powinno się jej sadzić w miejscach dostępnych dla małych dzieci. Nie powinno jej za to zabraknąć w ogrodzie w stylu wiejskim i naturalistycznym. Śnieguliczka jest krzewem dorastającym do 1,5-2 m wysokości. Jej pędy są prosto wzniesione, w środku puste, młode delikatnie owłosione. Końce pędów mogą lekko przewisać. Liście wyrastają na nich naprzeciwlegle, z wierzchu są ciemnozielone, od spodu jaśniejsze, lekko owłosione, całobrzegie, w kształcie jajowate o średnicy około 2-3 cm, na długopędach mogą być klapowane. Długo utrzymują się na krzewie, pierwsze przymrozki nie powodują ich opadania. Po nastaniu mrozów liście zasychają i opadają. Kwiaty pojawiają się w czerwcu, a okres kwitnienia trwa do września. Są małe, niepozorne, białe lub różowe i miododajne, gęsto oblepiają zakończenia pędów tworząc nibykłosy. Chętnie odwiedzane są przez pszczoły, a ponieważ kwitnie przez całe lato, dostarcza im nektaru i pyłku także w okresach bezpożytkowych.

Stanowisko i wykorzystanie

Krzew ten jest bardzo wytrzymały na zanieczyszczenie środowiska i niekorzystne warunki uprawowe. Może rosnąć na każdym rodzaju gleby, nawet na suchej, jałowej, piaszczystej i kamienistej oraz na każdym stanowisku, zarówno zacienionym jak i słonecznym. Jest całkowicie mrozoodporny, dobrze znosi też suszę, ale w trakcie długotrwałych upałów powinno się go podlewać. Śnieguliczka nadaje się do sadzenia pojedynczo na trawnikach lub pod koronami wysokich drzew, ale najczęściej wykorzystywana jest do tworzenia żywopłotów, gdyż dzięki podziemnym rozłogom bardzo łatwo się rozprzestrzenia.

Pielęgnacja i rozmnażanie

Pod koniec zimy lub na początku wiosny powinno się usuwać najstarsze pędy oraz pędy chore, uschnięte i krzyżujące się. Śnieguliczka bardzo dobrze znosi cięcie. Nieprzycinana szybko może dziczeć, dlatego też, aby zachowała ładny pokrój, zabieg ten jest dla niej konieczny. Wiosną z odrastających od szyjki korzeniowej pędów pobrać można sadzonki, ukorzenić je i w ten sposób uzyskać nowe krzewy. Innym sposobem rozmnażania jest wysiew nasion. Dojrzałe owoce zbiera się jesienią, nasiona należy oczyścić z miąższu, wysuszyć i wysiać do doniczek z mieszanką ziemi ogrodowej i piasku.

Joanna Kostrzewa